اگر می نیست جمعیت کدام است

کمند وحدت اینجا دور جام است

چو ساغر در محیط می کشیها

ز موج باده قلابم به کام است

دو عالم در نمک خفت از غبارم

هنوزم شور مستی ناتمام است

اگر بی دستگاهم غم ندارم

چو هندویم سیه بختی غلام است

ز بال افشانی ام قطع نظرکن

که صید من نگاه چشم دام است

من و میخانهٔ دیدارکانجا

مژه تا بازگردد خط جام است

دل از هستی نمی چیند فروغی

نفس درکشور آیینه شام است

جهان زندان نومیدی ست اما

دمی کز خود برآیی سیر بام است

درتن محفل به حکم شرع تسلیم

نفس گر می کشی چون می حرام است

به طبع اهل دنیا پختگی نیست

ثمر چندان که سرسبز است خام است

اسیری شهپر آزادی ماست

نگین دام ما را صید نام است

ز هستی تا عدم جهدی ندارد

ز مژگان تا به مژگان نیم گام است

به غفلت آنقدر دوریم از دوست

که تا وصلش رسد اینجا پیام است

زبیدل جرأت جولان مجوبید

چو موج این ناتوان پهلو خرام است